33. ay

kuzey 33. ayında... büyümüş de küçülmüş rollerinde.düzzgün cümleler, beyefendi tavırlar, kendi kıyafet seçimleri ve asla vazgeçimezleri oluyor zaman zaman.. çişini söylüyor ama kakayı vermek bile istemiyor.bazen ismimizle bazen anne baba bazem annecim babacım bakmışsın ki hayatııım oluvermişiz..

yaralayan babacılık...

Oğlumla çok eğleneiliyorum... istediği şeyleri yaptığımda mutlu olduğundan çok yapmadığımda  girdiği krizler olsa da... herşeyi "hayııır annniiee" oyunu ile gıdıklanmacaya dönüştürdüğümüz oluyor nadirde olsa.

Kuzeyce

"Kuzeyce" diye bir dil yoksa da artık var hem de çok datlu...İyadaaa(hala) iyi geceler olmasına rağmen, meybasuuu meyvasuyu

aç gözünü dedesi...

ben dedemle büyümedim
dede nasıldır bilmiyorum. belki de bilmemem daha iyi oldu, özellikle insanın hayatında kaybetmekten korktuğu kişi sayısı artınca bu duyguyu küçükken yaşamamış olmak isanın sevdiği birini bir daha asla göremeyecek olma gerçeği ile yüzleşmek minik kalblere nasıl da ağır gelir bilemiyorum...

kan..

en son ne zaman biyeri kanadı hatırlamıyorum

Zor günler

nasıl geçiyor zaman nasıl da buyuyor anlamadan... 89 cm di geçen ay şimdi az biraz zayıf görünüyor gözume dolayısıyla bıraz daha uzun... bazen tam gün gittiği kreşe bazen yarım gün gittiğinde evde oluşu zaman dolduruyor kas dolduruyor kafa dolduruyor...ama yokluğu muthiş boşluk..onu kreşte izliyorum bu sefer zaman doluyor göz doluyor kafa yoruyorum gene ;değişen bişey olmuyor
can yoldaşım ;oğlum; benden çok babasını seviyor olsa da hep öyle benim için... şu aralar dede hasta, baba hastane köşelerinde sabahlıyor. oğul babayı arıyor odalarda göz göz , bulamayınca "baba itte?" diyor "evet oğlum baba işe gitti "diyorum. doğruyu söylesem ne anlayacak ki;

büyürmüş gibi..

"Hatırlıyorum daha bir yaşındaydı, acaba çocuklar ne zaman araba sesi çıkartıp veya uçak sesiyle uçarmış gibi yapmaya başlıyorlar diye düşünmüştüm. Çünkü o benim gözümde yalnız oynamaya başlangıç göstergesiydi.

Şimdi düşünüyorum da hangi ara başladı hiç hatırlamıyorum. Sanki hep öyle oynuyormuş gibi geliyor." diye yazmış  bu blogger.

neşeli günler "Arzum Kreş"

kreşe başlama aşamasını bu yazı da anlatacağım.
önce Arzu abla bizi ziyarete geldi. Hem küçük Melisimizi gördü hem Kuzeyi değerlendirdi. Kuzey zaten tanıdığı bir bebekti. Son zamanlarda kardeş olgusunun ve 2 yaş sendromunun ondaki dışavurmu onu biraz hırçın ve anneye babaya bağımlı kaygılı bir çocuk yapmıştı ona göre :(

bakıcı bebğin anne bebeğin baba işe gidecek bana kim bakacak korkusunu oluşturabilen bir beyni vardı nihayetinde.

bye bye emzik

ne zamandı hatırlamıyorum onsuz olamayısın ama çok kolay kabullenmedin ne onsuz ne onunla yapabildin dönem dönem.belki de biz şartladık kendimizi , her daim emziğin yanında olmalı diyerek itina ederken

kreşe doğru giden yol

• kuzey büyüyor ,kıskanıyor ve sendromlara ugruyor derken 2. dönem basında kreşe adım adım başlaması farz oldu Allah'ın izniyle. Kreş araştırmalarına girmiyorum çünkü benim sadece 2 alternatifim var ya hemanın anllaşmalı olduğu basarı ki çok tavsiye gören bir yer ya da gamzenin teysesi arzu ablanın kreşi ki tanıdık birinin olması güveni çok ayrı bunun yanında yetkin olduğuna emin olduğum biri arzu abla.Oğlumu önce Allaha sonra ona emanet edebileceğim.Buna dair yazıştık kendisiyle aşağıda detaylarını ekledim.
  
  
  
  

2013 e karsız girmek

yeni yıl geldi hoş geldi...
sosyal medyada şöyle kutladık "Herkese mutlu bir yıl diliyorum , ayrıca "Yeni yılın sizin yılınız olması için ne olması gerekiyorsa o" ama herşeyden önce sağlık olsun."