Neler oluyor bize!!!!

Oğlum canım benim 2. ayını geride bıraktı. her geçen gün farklı görünüyor gözüme ve ben  farkı farkedebiliyor olmayı sadece anneliğime yoruyorum.

onu sürekli izlediğimi fark ettim; uyurken yanaklarının titreyişini bile görüyorum, dudaklarının zaman zaman büzülmesini zaman zaman düz bir çizgi halini almasını ve ardından belki tebessüm edişini... Kaşlarının şişmesini yada havaya kalkmasını...Parmaklarının tek tek hareketlerini, hızlı nefes alıp verişi hani bazen bu beni evhamlandırıyor olsa da...

Bugün yeniden uzayan tırnaklarını kestim. Farkında tabi mübarek, küçük kısa çığlıklar, elini geri çekmeler tüm gücü ile,  bıraktığımda ise gülüvermeler. Uyumasını beklesem dedim, ya o uyurken onu izliyorum ya da sıçramalarını görüp ürküyorum. Uyanmasına kıyamıyorum ki.Hem biz böyle baya eğleniyoruz fark ettim de. babasının gelme saati idi. İstedim ki o da benimle fark etsin, biraz da ağırdan aldım... gelir gelmez duşa girmeseydi o da görebilirdi. hakkını kaybetti.

Sonra uyuttu babası onu bir ara. Dayanamayıp yanıbaşına uzandım bebişiğimin. İzledim onu, zevk aldım her mimiğinden. İstedim ki babası da görsün, farketsin. Nasıl olsa uzanacak şimdi bir yere, bebeğinin yanında bir süre takılsın. O ise -Uyuyakalabilirdi, ezmekten ürktü onu-... Şöyle biraz bakıverseydi yeterdi oysa,  zaten o ara yorgunluktan bebeğinin bulunduğu koltğun diğer ucunda oturur vaziyette uyuyakalmış Bebeğimi beşiğine götürdüm, hakkını kaybetti.

Çok mu üzerine gidiyorum. Sadece o da yaşasın o da tatsın bu güzelliği istiyorum. Ona çocuğu yıka, besle, uyut demiyorum. Bunları yapıyoruz birlikte zaten. Bana destek oluyor olmaktan çok vazife bilinciyle gayet içten yapıyor tüm bunları babası. Ben ekstradan arada sırada o da sadece izle diyorum. sadece izle. O kuzusu için elinden gelen herşeyi yapıyor ama izlemeye gelince "bana baskı yapma, ben oğlum için herşeyi zaten yapıyorum" diyor. Oysa ben sadece babası ile paylaşacak birşeyler kesfettiğimde onunla paylaşmaya yelteniyorum. Daha özümde neyi kastettiğimi bilmeden geri püskürtüyor beni.  Anlık heveslerimi kursağımda bırakıyor.Acaba o da mı depresyonda?

Bir yerde okudum, şu an kafam karışık nerde okuduğumu hatırlamıyorum. Lohusalık depresyonu ile ilgili. Eğer okuduklarınızdan bir şey anlamıyorsanız hala depresondasınız gibi bir şey söylüyordu. Bundan kurtulmak için bazı tavsiyeleri de vardı. Hatırlarsam linkini buraya daha sonra ekleyeceğim. Tavsiyelerden biri etrafınızda kara bulutlar dolmaya başlayınca sizi mutlu eden bir anı düşünün ona odaklanın geçer gibi bir şey söylüyordu. Farkettim de ben yazıma güzel başlayıp karamsar devam etmişim. Neler oluyor?

Kocama neler oluyor, bana neler oluyor? İçerde hayatıma anlam veren ve birkaç ay sonra işe başladığımda bu simbiyoz yaşamımıza sekte vuracağım mübarek varlık, seni hakediyor muyuz? Üstesinden kalkamıyor muyuz , hem eş hem sevgili hem anne-baba olamıyor muyuz? Seni ihmal mi ediyoruz yoksa çok mu gereksiz üzerine
titriyoruz. Seni seçmemiz diğerimizi incitmek, ya da diğerimiz için senin bakımında bazı şeyleri tolere etmemiz mi lazım. Hayır ya bir denge var hani arada yakaladığımız bir denge bu, varlığını biliyorum...  Ambiyanslarımızın bebeğimizin üzerinde uyuştuğu bir anda birbirimize attığımız o sıcak bakışta kurduğumuz o denge.

Bazen bazı şeyleri sıcağı sıcağına yorumlamamak gerek. Çok objektif olunmuyor. Biraz zaman geçmeli. Bloglarda okuduğum yazılarda bu tür sarsıntıların varlığından bahsediliyor ama çoğu zaman espritüel yaklaşarak üzerinden geçilmiş oluyor. Oysa ben onlar için bu bile eğlenceli olabilmiş diye düşnmekten alıkoyamıyorum kendimi kendi karamsarlığımda dah da çok boğarak. Belki de daha alasını yaşadılar ama kaleme almaya gelince komik geldi artık geçerli de değildi o günün doğal halleri belki de. Bir bilen varsa yorumlasın bana nolur?

Çoğu yerde okuduğum blog yazıları ise hep eğitici, paylaşımcı hani diğerine bir şeyler kazandırıcı. Ben farkettim ki hep  yuppi lerdeyim ya dipte serzenişte..Neler oluyor bize!!!!

ve sanırım: babasına ve kendime dünyamı dar etmeye müsait altyapım tüm kaçışlarıma rağmen(bebeğimi uyurken izlemek hayattan müsaade almak gibi) bir yerlerde mutsuz olduğunu bildiğim sevdiklerimin yükü omzumda iken ortaya çıkıyor

ANNECİM, BABACIM, CANIM KARDEŞLERİM MUSTAFA BURAĞIM VE LEYLAM...sizi seviyorum. Kederleriniz dağılsın, yüzünüz her daim gülsün.

Anneciğime ve Leylacığııma Rabbimden acil şifalar diliyorum. Duygusal kardeşim Mustafam, Sen daha minikken seni ben büyütecek, okutacaktım diye hayal kurardım.şimdi onu yapamıyor olmanın hüznü var içimde. Sevgili babacığım artık daha da kırılgansın herşeye herkese biliyorum ama en sağlamımız yine sensin Allah seni abşımıdan eksik etmesin. Rabbim hepinize uzun ömür versin, herşey gönlünüze göre olsun

Sevgili kocacığım, sen olmasan hayatıma bu kadar anlam yüklenmezdi.O kadar çok ki anlamların arasında şaşkına dönüyor fakir yüreğim. Tüm napıcağını bilmezliğim bundan. Beni affet olur mu. Seni sevmekten hiçbir zaman vazgeçmiyeceğim. Allah o ihtimali vermektense canımı alsın.

ben biraz ağlim mii...